Je hoeft niet per se naar het bos om te genieten van de schoonheid van de natuur.
De natuur ligt letterlijk aan je voeten − op straat, op de parkeerplaats, op weg naar de vuilniscontainer, op auto's en fietszadels.
In de herfst maken blaadjes maken geen onderscheid.
Ze dwarrelen en landen − elegant gegroepeerd, in bergjes, ritmisch verspreid of solo hier en daar.
Laatst ging ik naar de bouwmarkt en verheugde me al op op een rondje slenteren op de parkeerplaats.
Naast praktisch de boodschappen doen gunde ik mezelf het plezier om gewoon te genieten van al die blaadjes − op de grond, op pallets, op zakken met grind.
Slenteren en onbevangen kijken, zonder verwachtingen, met verwondering.
Om ongehaast te fotograferen, vrij van de ambitie van 'mooie foto's'.
Na het inladen van mijn boodschappen, gleed mijn hand in de polsriem van mijn compact camera en begon ik rustig te lopen.
Zonder plan, met geen idee − open en beschikbaar..
Al snel voelde ik plezier en ook een lichte opwinding, omdat ik zoveel begon te zien! Een wereld van magie opende zich.
Ik wachtte tot ik voelde dat iets me raakte, wat iets anders is dan veel zien.
En ja.... toen zag ik 'het':
een enkel blaadje op het wit van een markering op het asfalt.
Ik liep een stukje dichterbij.
Toen ik mijn camera ophoog bracht, vroeg iemand: "Wat fotografeer je daar?"
Ik keek op en zag een man zijn busje inladen.
Ik zei: "Oh, dit blaadje."
Hij: "Waarom? Het is herfst, de bladeren vallen ieder jaar."
Ik dacht even na.
Wat hij zei, was een klassiek voorbeeld van redeneren in plaats van kijken en zien.
Het is weten wat iets is, en daardoor ongemerkt langs de wereld glijden.
Ik antwoordde:
"Om weer te kijken als een kind, met verwondering. Daar word je blij van."
Hij glimlachte, leek even verbaasd, en zei toen:
"Oh, nou ja oké."
En schoof zijn karretje met bouwmateriaal ongevraagd opzij.
"Zo heb je meer ruimte", zei hij.
Ik glimlachte terug − en genoot van mijn onbelemmerde verwondering.
Ik had de tijd van mijn leven.
Op een parkeerplaats. Van een bouwmarkt.
Hoe langer ik keek, hoe rustiger ik werd, hoe meer ik ging zien.
Overal zag ik blaadjes − elk uniek, elk precies waar het hoort te liggen.
En als je het eenmaal ziet, kan je het niet niet meer zien.
De schoonheid komt me tegemoet.
Ieder blaadje werd een poort naar mijn hart − een open hart.
Als je denkt dat je 'het' al gezien hebt en wilt doorlopen, blijf toch nog even staan.
Je ziet meer dan je denkt .
En... niets wanneer je denkt.
Nieuwsgierig geworden naar deze manier van kijken? ⬇️
Ontdek hoe eenvoudig het is om geraakt zien toe te laten:
In de 1-daagse kennismaking of de 3-daagse Zien vanuit je Hart.
